اشاره ی اول:
در لیالی قدر
وقتی قرآن ب سر می گذاریم، می خوانیم:
« أللّهمّ بحقّ هذا القرآن و بحقّ مَن أرسَلتَهُ به و بحقّ کلّ مؤمنٍ مَدَحتَهُ فیه . »
بارالها بحق این قرآن و بحق آن کسی ک این قرآن را با او نازل کردی و بحق هر مؤمنی ک در این قرآن مدح او را گفتی.
اشاره ی دوم:
در خطبه ی غدیر:
« معاشر الناس، هذا علیّ .وَ مانَزَلَتْ آیَةُ رِضاً (فی الْقُرْآنِ )إِلاّ فیهِ، وَلا خاطَبَ الله الَّذینَ آمَنُوا إِلاّبَدَأ بِهِ، وَلانَزَلَتْ آیَةُ مَدْحٍ فِی الْقُرْآنِ إِلاّ فیهِ،. »
ای مردم؛ این علی است. در قرآن آیه ای در مورد « رضا » نیامده مگر برای علی است؛ هر جا با عنوان « ألّذین آمنوا » خطاب شده، اول علی است؛ و در قرآن هیچ آیه ی مدحی نیست مگر اینکه در مورد علی است.
درباره این سایت